யோசப்பு
Posted on: November 5, 2017
சுமார் 30 வருடங்களுக்குப் பிறகு யோசப்பை ஒரு பிறந்தநாள் கொண்டாட்டத்தில் பார்த்தேன். அடையாளம் காண்பதில் சிரமமிருக்கவில்லை. அதே பகிடி.. அதே கடி.. அதே உரசல்.. சுற்றியிருந்தவர்களுடன் பம்பலாக இருந்தார். அவரை ஆச்சரியத்திலும் இளிப்பிலும் ஆழ்த்தியபடி என்னை அடையாளப்படுத்திவிட்டு அங்கே அமர்ந்தேன்.
வாழைமரக் கதை
Posted on: November 4, 2017
“உங்கள் நாட்டில் அதாவது சிறீலங்காவில் எத்தனை வகையான வாழை மரங்கள் இருக்கின்றன? ” எனக் கேட்டார் எனது முதலாளி. நான் முதன்முதலில் எண்பதுகளின் இறுதிப் பகுதியில் அழகானவோர் மலையுச்சியில் சிறிய சுற்றுலா விடுதியொன்றில் வேலை பார்த்தேன். அப்போ கணனித் தொழில்நுட்பம் இணையத்துள் நுழைந்திராத ஆரம்ப காலங்கள். விரலிடுக்கில் தகவல்கள் ஊற்றெடுக்க வாய்ப்புகள் அற்ற நாட்கள் அவை. அந்தத் துணிவில் முதலாளியின் கேள்விக்கு நான் தயக்கமின்றி பதிலளித்தேன்.
சொல்லத் தோன்றியது !
Posted on: September 27, 2017
30 வருட கால ஆயுதப் போராட்டம், போர் என களேபரப்பட்ட ஒரு பூமியில் போரை புரட்டிப் போடுகிற போரிலக்கியமும் இல்லை. தத்துவ வளர்ச்சியும் இல்லை. சர்வதேச அளவில் அறியப்பட்ட விமர்சகர்களுமில்லை. சிந்திக்கத் தூண்டுகிற ஆய்வாளர்களுமில்லை.
மரபின் காதலர்கள்
Posted on: August 5, 2017
காதலா? கத்தரிக்காயா?
கத்னா குறித்தான சர்ச்சையும் இலக்கியச் சந்திப்பும் குறித்தான கலவரப்பாடுகளில் “இலக்கியச் சந்திப்பு மரபு” என்றொரு வார்த்தை பாவிக்கப்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறது. அதுவும் தம்மை கலகக்காரர்கள்போல் பிம்பங்களைக் கட்டமைத்து, அதை பேண மல்லுக்கட்டுபவர்கள் இதை பேசுகிறபோது புன்னகையொன்றையே பதிலாகத் தரமுடிகிறது.
கலகக் குரல் என்பதே மரபுகளை மீறுவது, அதன் கெட்டிதட்டுகிற தன்மையை உடைத்துப் போடுவது, கட்டவிழ்ப்பது என்பதாக இருக்கிறபோது இவர்கள் 30 ஆண்டுகால இலக்கியச் சந்திப்பு மரபு என உச்சரித்தபடியே இருக்கிறார்கள்.
கடந்த யூன் மாதம் எமது “ஆதரவு” உதவி அமைப்பு வேலைக்காக வன்னி சென்றிருந்தோம். மிகக் கடுமையான ஒரு வார காலமாக அமைந்தது அது. நாம் ஏற்கனவே உதவி செய்த குடும்பங்களையும் இப்போ புதிதாக விண்ணப்பங்கள் பூர்த்திசெய்யப்பட்டவர்களினதும் இருப்பிடங்களை சென்று பார்த்தோம். பேசினோம்.
மனச்சாட்சி எமை வழிநடத்தட்டும் !
Posted on: July 9, 2017
யுத்தம் முடிந்து எட்டு ஆண்டுகள் அரக்கியிருக்கின்றன. வன்னி நிலப்பரப்புள் வாழ்வாதாரத்திலும் நிலம்சார் வாழ்க்கை முறையிலும் நம்பிக்கையூட்டக்கூடிய மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றன. அதேநேரம் அடித்தட்டு மக்களின் வாழ்நிலையானது மீட்சியை வேண்டிய துயருடனும் கதறலுடனும் உதவிக்கரமொன்றையாவது பற்றிப் பிடித்துவிடத் துடித்துக்கொண்டிருக்கிறது. அவர்களுக்கு நாம் கைகொடுத்தாக வேண்டும். அவ்வாறானதோர் மீட்சியுடன் தொடங்கப்படக்கூடிய அவர்களது வாழ்வை வரித்துக்கொள்ள அவர்களை அந்த மண்ணின் வளம் கைவிடவே கைவிடாது. இது அவசரப் பணியாகவே தோன்றிற்று, எமது ஒருவார பயணத்தில்.
